Stress voor een blog

Dus je schrijft elke week een artikel voor je blog? Nee, zeg ik. Met schroom en wat schaamte. Een licht schuldgevoel naar mijn tijdsindeling komt naar boven. Nee, zeg ik. Om de week. Ik schrijf om de week een artikel.

Behalve in de schoolvakanties. Of als er onverwachts een kind thuisblijft. Door een zieke juf of lokale corona-uitbraak.
Ik weet het. Om de week is te weinig. Wil ik het goed doen, dan moet er elke dag, of tenminste elke week een gloednieuwe post komen.
Wat dat betreft is google hard. Onbaatzuchtig naar kleine ondernemers. Die het ondernemerschap combineren met een huishouden en opvoeding. Onbegripvol naar moeders en het echte leven. Genadeloos voor mij.

Schrijven voor SEO

Wil ik hoog in de zoekresultaten komen. Dan moet er veel vaker een artikel uit mijn toetsenbord geperst worden. Het voelt zo makkelijk. Je schrijft toch even. Die paar honderd woorden.
Niets is minder waar dan dat. Wie schrijft, herkent het.

Geordend en chaotisch als ik ben, heb ik een planning gemaakt. Niet elke week hetzelfde maar globaal. Hierin staat de dinsdagmorgen heilig. Drie uur aaneengesloten ruimte voor inspiratie. Waar woorden de leegte moeten vullen. Als vanzelf uit mijn vingers zullen glijden.
Maar geloof me. Soms voelt het als persen. Alsof je in een droge spons wringt voor een druppel water. Het beeldscherm dorstig naar me schreeuwt.

Zoals vandaag. Het is dinsdagmorgen. De kinderen zijn naar school. Ik hoor het fruitbakje in de tas nog rammelen achter een rennende Jachin. In hapklare brokken gesneden. Met alle liefde om 6 uur in de ochtend. De was hangt buiten. Want het is droog vandaag. Ja, zelfs de poes is gevoerd.
De voordeur is op slot. Zodat de deurklink niet vastgegrepen kan worden door storende factoren. Zit ik in m’n flow. Dan wil ik erin blijven totdat het laatste teken is volgetypt.

Spieken mag

Laatst sprak ik een schrijver. Het voelt tegenwoordig als een soort collega. Ook al schrijf ik nog maar kort. En komen mijn woorden niet in veelvoud en kwaliteit naar buiten.
Ik zal eerlijk zijn. Het was in de zomer van 2020. Al wat langer niet echt tevreden meer met mijn site. Wat verouderd. En sommige dingen werkten niet fijn. Jaloers keek ik naar andere (ja, wel altijd grotere) websites. Je weet wel, met van die hippe plug-ins. Die je aandacht vasthouden. Je tot een aankoop verleiden. Het gemak van de eenvoud van het bestellen.
Wat je ook maar intypt in google, hún naam staat bovenaan. Of tenminste niet verder dan pagina 2. Zoals mijn shop.
Ik gaf een voor mij nog onbekende webmaster, met veelbelovende reviews, een kans. Net na kerst 2020 staat hij daar. Floz in zijn nieuwe jas. Trots tussen de tekens www en .nl. Voor mij ook een paar van de plug-ins. Die het leven van jou en mij een stuk eenvoudiger maken.

Ik vroeg het de webmaster. Hoe kom ik hoog in google? Schrijven, zei hij. Schrijf iets. Desnoods over koffie. Google ziet het en vindt het interessant. Hij hoorde mijn terughoudendheid. Hij zag mijn gedachten zoeken naar een goede tekstschrijver. En wat dat zou kosten.
Nee, zei hij. Je moet zelf schrijven.

Degene die mij kennen weten dat ik van werken houd. Iets maken. Creëren en ontwerpen. Van hout, katoen, voedingsstoffen of wat dan ook.
En ik wist het niet. Dat schrijven ook iets van maken is. En ja, ik vind het leuk.

Laatst sprak ik mijn zus. Een schrijfster. Een natuurtalent aangevuld met cursussen vol schrijverstips. Trucjes hoe je de lezer boeit en vasthoudt. Haar verhalen inspireren me. En soms, stiekem, probeer ik wat af te kijken. Want zíj moet het weten. Ze heeft ervaring en een cursus gedaan.

De blogacademie is toegankelijk voor iedereen

Gewoon gratis in te toetsen. Vol met blogs over hoe je blogt. Het verbaast me dat je daar een site van vol weet te schrijven. Met duizenden adviezen hoe het wel en niet moet. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de tijd niet neem om hier vaak op te kijken. Wat ongetwijfeld wel ten goede zal zijn.
De tip die ik deze dag lees is: ‘kijk af bij andere blogs’. Dat voelt bij mij als spieken. Woorden stelen, wat niet mag.

Toch doe ik het. Voor een keer.
Ik kijk bij de grote jongens. Regelmatig een nieuwe post. Met interessante informatie. Waar best wat voorwerk en inlezing, dus tijd, voor nodig was.
En ik troost me. Zij hebben een team. Een persoon voor marketing, een voor fotografie, een voor de inkoop en het verzenden. En een voor de content. Het schrijven van een blog.
En dan weet ik het weer. Het is als verdelen van persoonsvormen en tijd. Dus dat ene artikel, eens in de twee weken.
Als het er komt.
Dat is voor mij genoeg.

Geef een reactie

Vragen?