DE BIBLIOTHEEK. WAT BETEKENT HET VOOR ONS?

Wist je dat de bibliotheek uitermate duurzaam bezig is? 
Een boek dat keer op keer gelezen wordt. En zeg nu zelf, hoe vaak lees jij een boek meerdere keren?
Een persoonlijk verhaal over de impact van de bibliotheek in een (doorsnee?) gezin.

De zijwind valt me zwaar.
De steile helling de zeedijk op nog meer.
Het gewicht in mijn fietstassen brengt me uit balans maar ik herstel mijn evenwicht. Ik voel mijn beenspieren spannen. Mijn hart hijgt in mijn keel.
Ik kan niet meer, maar ik geef de moed niet op.
‘We zijn er bijna’, mama! Ik glimlach om de aanmoediging en de handen uit het fietsstoeltje in mijn rug.

Ik zie steeds meer details van de kerktoren van Waarde. Zelfs de vlaggenstok die me altijd aan koningsdag doet herinneren kan ik zien.
De opluchting voel ik bij me naar binnenstromen. Als water in een beek die vermoeide voeten vertroosten. Kracht geven voor die laatste honderd meters.
Ik haal ze.

Terwijl ik mijn fietstassen leeg, verbaas ik me over het gewicht.
Opnieuw verbaas ik me.
Dat zoveel lichte vellen papier bij elkaar zo zwaar zijn.

De boeken tel ik niet en ik bedenk dat leeshonger niet te stillen is. Niet hier in huis.

Met lichte schaamte komt de opmerking van de bibliotheekmedewerkster naar boven. ,Ben je van school?’ Nee hoor, ik heb een paar hongerige leeuwen in huis die papier en letter verslinden.
Nooit genoeg.
Gulzig en vraatzuchtig verslinden ze hun maaltijd.
Met kwijl uit hun bek altijd op zoek naar een volgende prooi.
En als ze die niet snel genoeg vinden, dan, dan en…
Ik struikel over mijn woorden.
Maar dat zei ik niet natuurlijk. Wie mij kent weet dat ik vriendelijk antwoordde met ‘Nee hoor, maar mijn kinderen lezen graag’.

Te graag.
En het is mijn schuld.

Ik ben dertien jaar jonger en ik hoor het boekstartkoffertje bij elke hobbel neerkomen. Sterk en met kracht in de benen als ik ben, rijd ik met hoge snelheid over de Westzijde in Zaandam. Het leven lacht me toe samen met de kraaiende lach van de oudste van 8 maanden.
‘Voorlezen is goed voor een baby’.
‘Je kan niet vroeg genoeg beginnen’.
Als een echte moeder die alles goed wil doen, neem ik deze adviezen voor waar aan. Het koffertje gaat open en de leeuw springt eruit.
In mijn leven.
En ik besef niet dat dat voorgoed zal zijn.
Boeken in mijn fietstas, in mijn huis, in mijn keuken, in mijn bed, in mijn hoofd.

De emmer koud water voelde ik niet aankomen.
Ik schrik op uit mijn gedachten.
‘Mama, ik vroeg al 95 keer! U had het op de fiets beloofd. De zandbak moet open!
Ze is het gewend. En ik bedenk me dat het niet verkeerd is om geduld aan te leren. Daar heb je later als je in de file staat alleen maar profijt van.
Van mijn kinderen later geen bumperklevers op 80-wegen. Geen voordringers in de rij bij het zwembad. Attent in het vervoer een lege plaats afstaan aan de hulpbehoevende. Geen ‘ikke, ikke, ikke’ vingertje tijdens het uitdelen van een traktatie. Wachten op je beurt en tot je moeder klaar is met haar dingen.
Mijn illusie is geen waarheid. Opvoeding geen garantie.
Ik hoor het je zeggen.

En ik geef je gelijk.

Zoals in de avond. Als in normale huizen alle lichten doven, wordt bij ons menig nachtlamp ontstoken.
Ik weet niet dat in menig kamer geheimen wakker worden.
Het nachtlampje zijn schijnsel verspreidt over het kinderkussen.
De letters lichten op. Genoeg om ze tot woorden en nachtverhalen te laten ontsnappen.

S morgens vind ik ze niet. Opengeslagen boeken naast het bed gevallen.
Ik zie ze niet.
Maar ze zijn er vast.

Leeshonger is niet te stillen.