AFVALSCHEIDING. Hoe gaat dat hier?

wat is afvalscheiding bij de bron?

Hoe doe jij het met afvalscheiding?
Oeps.
Dat is een goede.
Daarin zijn we wat doorgeslagen.

Misschien.

Eens in de zoveel tijd besteed ik een blog aan een van jullie veelgestelde vragen. Dat zijn er de laatste tijd niet heel veel. Goed teken! Dat betekent dat de info op flozdesign.nl duidelijk genoeg is.
Iets minder gerelateerd maar toch in de lijn van een veelgestelde vraag. Hoe wij het doen met afvalscheiding.

Wat is afvalscheiding bij de bron?

Ik verbaas me regelmatig over de hoeveelheid afval wij hebben. Of grondstoffen. Wat dat is zoals ik het zie. Grondstof voor iets nieuws. Ik ben voorstander voor scheiden bij de bron.
Thuis dus. Met wat moeite.
Een huishouden scheidt zelf zijn afval en door de gemeente wordt het apart ingezameld.
Plastic gaat naar waar ze plastic nodig hebben. Groenafval wordt gereden naar de hoop om te composteren.

Wie logisch nadenkt kan niet anders concluderen dat dat de meeste kans geeft op volledige scheiding. Ik heb er geen cijfers van, maar wellicht ook de goedkoopste variant van afvalscheiding.
Hoe kan je anders uit die verwrongen berg van restafval en plastic de voor jou juiste grondstoffen halen? Zonder verlies van andere grondstoffen? Hoe doe je het met afval wat bestaat uit meerdere elementen zoals plastic en aluminium?

Ik bedenk me nu dat er nog iets beters is. Scheiding voor de bron. Zou je kunnen zeggen. Wat zijn dienst heeft bewezen voor het ene, komt van pas voor het andere.
Dat vraagt om een voorbeeld. Mijn schoenpoetslapjes lagen eerst in mijn sokkenmand een sok te zijn.
En laatst heb ik een herbestemming ontdekt voor de tassen voor gekoelde etenswaren. Die de supermarkt me elke week levert. En waar ik sinds deze week niet 1 maar 35 cent voor betaal.
Een prima formaat voor de afvalbak in de keuken. Dat is voor mij nooit meer zo’n vuilniszakkenrol.

Hoe scheid je thuis afval bij de bron?

We hebben de luxe en de zegen van ruimte in ons huis. Zo doet het washok voor de helft aan de opslag van afvalscheiding. Aparte dozen voor batterijen en metalen. Ze staan daar op een rijtje. Het begint met een doos voor kapotte elektrische apparaten. Een potje voor batterijen ernaast. Die bij 20 stuks een mooie ansichtkaart oplevert op de basisschool. Gelukkig doet overgroot-oma ook mee met batterijen sparen. Sinds we hier in huis alleen oplaadbare hebben, is die inkomstenbron aardig opgedroogd.
Net zoals de gebruikte postzegels. Die worden ook apart verwerkt. Als ruilmiddel op school voor stickers en kaartjes.

De hoek van oud ijzer bestaat weer uit meerdere afvalstromen. Ik zie een zak met aluminium. Een zak met blikjes en deksels zoals op de appelstroop. Een zak met lege bierblikjes, want dat levert ook weer iets meer op als je het apart inlevert.
Een vuilniszak met afgedankte kleding voor de kringloop. En een zak met gaten en vlekken kleding. Voor de vulling van bankstellen en kussens.

Een krat van een blauwwitte supermarkt. Met flesjes statiegeld.
En een krat voor het oud glas. Waarvan het de bedoeling is dat de kinderen dit regelmatig naar de glasbak rijden. Toen de skelter met kar nog nieuw was, gingen ze elke week. Met 5 potjes appelmoezenpottenglas. Vandaag de dag is de skelter licht verroest en de kar niet meer interessant. Het staat nu op het takenlijstje van kinderklusjes. Ik moet mezelf er vaker aan herinneren, bedenk ik nu. Dat ik de kinderen op pad stuur. Ik sta naast de doos en zie de bodem door kiertjes van 3 of 4 hoog opgestapeld glas. Die glasbak is helemaal niet zo ver weg.

Als de inhoud uit de zakken en dozen begint te stromen en ik zin heb (want daar valt of staat alles bij), rijd ik naar de milieustraat. Bij ons is deze gratis. Complimentje voor Reimerswaal!
Met de auto enigszins afgeladen rijd ik er naartoe. Eens in de zoveel tijd.
En voor elektrische apparaten rijden we hoogstens een keer per jaar. Ik kijk in de doos en zie dat er voornamelijk speelgoed inzit. Een knuffelhondje wat kan lopen. Of niet meer natuurlijk. Anders lag hij hier niet.
Drie gekregen zaklampjes van de energieleverancier.
Ze hadden er spookje mee gespeeld. In het donker renden ze door het huis. Al enge geluiden makend hadden ze er een spookhuis van gemaakt. De enige die er bang van werden waren ze zelf. Tot het licht weer aanging en de zaklampjes het niet hadden overleefd. Tijdens het schijnen viel de behuizing eraf.
De resten zie ik liggen en ik glimlach om de herinnering.

Hoe gaat de inzameling van oud papier?

Eens in de maand rijdt er een trekker door het dorp. Met aanhanger. Sterke mannen lopen ernaast en niet één oud papier doos is te zwaar. Een voor een of met meerdere tegelijk. Van degene die het ochtendgloren heeft gezien en voor negenen zijn dozen voor zijn huis heeft gezet. Behendig worden ze de aanhanger opgeslingerd. Netjes en zo efficiënt mogelijk passend opgestapeld door een vrijwilliger in de aanhanger. De opbrengst voor een goed doel. Daar zet je met liefde je dozen voor buiten.
Dat zijn dus altijd dozen in huis met oud papier.
Dat staat bij ons midden in de woonkamer.
Gewoon een doos op de grond. En na een aantal weken een toren van meerdere dozen. Je hebt gelijk. Dat is een vreemde plaats. Onze woonkamer is ook niet standaard. Het is de vroegere kerkzaal en nu nog een open ruimte met woonkamer en het gedeelte van ’nog in verbouwing zijnde’.
Bij ons wel centrale plek en genoeg ruimte voor oud papier. Kranten, knutsels, gescheurde dozen e.d. En dan bedoel ik oud papier.
Totaal ongeschikt om nog als iets van drager van woorden te kunnen zijn.
Want A4-papier met blanco achterzijde gaat naast de printer.
Zie mijn challenge van Printopdracht tot houtkap.
Dozen geschikt om nog iets in te versturen. Die gaan naar het Floz zoldertje. Zoals we hier in de gezinsmond mijn afdeling noemen. De vroegere kerkgalerij van webshop voorraad en verpakkingsmateriaal.

Bij de werkbank staat de afdeling van verf en hout en bouwmateriaal. Ik twijfel of het bij een gemiddeld huishouden hoort. Ik besluit van niet. Wij zitten in een, of beter gezegd, dé verbouwing (lees 10 tot 15 jaar) en ik hoop de meeste mensen van niet. Het komt erop neer dat dat meegaat naar de milieustraat. En ik bespaar je de uitleg.

Hoe gaat afvalscheiding in de keuken?

In de keuken hebben wij het groene gft bakje op het aanrecht staan. Van de gemeente gekregen om het scheiden te stimuleren. Ik heb een hekel aan spullen op mijn aanrecht.
Nee, positiever.

Ik geniet van ruimte op het aanrechtblad.

Als ik ga koken, wil ik niet nog twintig dingen heen en weer hoeven te schuiven. Ik bedenk me dat het ik voor het gft bakje een mooi plekje in de gootsteenkast heb. Maar het staat er nooit. In de praktijk blijft het op het aanrecht staan en inmiddels zie ik het niet meer.
Als ik ga koken of iets met groen of aardbeirood dan pak ik er een bakje bij.
Voor de kippen.
En nog een bakje voor het konijn.
Het is vaak een verdelen van die bakjes. Want ze lusten vaak allebei hetzelfde. Wist je dat bloemkoolbladeren favoriet zijn bij kippen? Ik vond dat meer konijnenvoer. De dierenwereld blijft me verbazen.

Net zoals onze keuken.
Wie kijkt er weleens achter de deurtjes en doet de keukenla bij een ander open? Ik merk vaak enige terughoudendheid als ik zeg dat ze de rechterla in de keuken open mogen doen. Op de vraag van bezoek en zoekende ogen naar alle hoeken. Waar is de prullenbak? Achter deze la schuilt een afvalinzamelingsysteem in het klein. Trek je hem open. Zie je een zak voor plastic afval. Sinds de gemeente dit niet meer apart inzamelt, tevens voor het restafval. Daarachter een bak voor oud papier en metalen.
Als ik te lui ben en mijn benen geen zin hebben de gang te maken naar de uiteindelijke bestemmingen.

Afvalscheiding tot in perfectie

Je moet weten dat het voor mij de eerste keer is dat het zo op een rijtje zet. Ik moet er wel om lachen en het klinkt als een goedgesmeerde machine. Ik zal je gelijk uit die illusie halen want dat is het niet.
De gewoonte en daarmee het gemak van automatisme is er inmiddels wel. Nadenken wat bij waar hoort, hoeft niet meer. Wel het stukje lopen van die snipper papier. Die ik in de hal vind en ik de tijd niet neem naar de oud papier bak. Een stukje discipline zeg maar in de kleine dingen.
En dat blikje drinken wat in de tuin is komen waaien, gaat voor deze keer in de kliko voor restafval. Terwijl het in de bak van blikjes hoort.

Ik vergeef mezelf direct. Het zit in de kleine dingen. Ik weet het.

Afvalscheiding tot in perfectie. Wie het kan, bewonder ik.

Geef een reactie

Vragen?