THUISWERKEN IN EEN LOCKDOWN. Waar fouten maken mag.

Het houten autootje op de grond had ik niet zien liggen. Mijn enkel vangt de scheve stap behendig op. Mijn zicht wordt belemmerd. Mijn handen kunnen het net dragen. Al zigzaggend door de ruimte probeer ik de deur te vinden. De deur naar de hal. De hal met op de mat een vijftiental dozen. Ik zet de andere vier erbij.
Opgelucht haal ik adem. Gehaald. Zonder te vallen. Zelfs niet gestruikeld. Ik onderneem de route terug naar de inpaktafel.

Crisis in het land. Crisis in huis. Crisis in de mailbox.
De crisis probeert zich een weg te wurmen tot tussen mijn oren. Maar ik blijf kalm. Ik heb voor hetere vuren gestaan.

Het is een kwestie van taken verschuiven. Belangen verdelen. Tijd uitstellen en een plaats geven voor later. Een kwestie van lockdown-acceptatie en beheersing.
Het switchen tussen moeder en ondernemer. Kinderruzies begeleiden, mails beantwoorden, spelletjes Pang spelen en aandacht geven. De voorraad aanvullen, boterhammen smeren en je geduld bewaren.

De pakketlabels worden vandaag niet vanzelf aangemaakt

Een storing bij de pakketdienst. Wellicht overbelast door de drukte. Ik probeer begrip te tonen maar het lukt me niet. Hebben ze dan niets geleerd van vorig jaar?
De kinderen zijn het spel beu waaraan ik ze had gezet. Totdat mama tijd heeft voor wat gezond lekkers te maken.
En ik geef ze gelijk. Het kost me vier keer zoveel tijd voor elk label. De site loopt vast.
Ik haal twee labels door elkaar. Maar ik zie het niet. Ik controleer de woonplaats en het klopt. Dat het volgende label dezelfde woonplaats heeft, ontgaat me.
Een paar dagen later zou ik het des te meer weten.

Het mooie aan kinderen is dat ze je houden aan je woord. Belofte maakt schuld. En dat weegt vandaag des te zwaarder. Beloofde ik bij het ontbijt vandaag naar het bos te gaan. Twee uur in de middag en een half uur rijden van het bos vandaan. Meer nog, een aantal bestellingen te gaan.
Ik hoor het mezelf roepen. Al iets ongeduldiger dan zojuist. ‘Ja, nog even wachten. Pak alvast je schoenen maar!’ Weet dat ze daar normaal gesproken erg lang over doet. Vandaag zijn ze snel aan.
Zal ik een muts opdoen, mama?
Weet je, ik leg het werk neer. Sorry klant, je pakket komt later. Dat wil ik denken.
Ik sta in tweestrijd en de klant wint het.
De wangetjes zijn inmiddels vuurrood van het roepen waar mama blijft. Een schuldgevoel komt bij me naar boven. Ik baal ervan en zet het aan de kant.

Welke route is leuk voor kids in het bos?

Ik had laatst een nieuwe route gezien. Net over de grens in België. Het schijnt leuk te zijn voor kids met nagemaakte loopgraven enzo. Ik stel het in op de navigatie. Met de radio lekker hard zijn we er binnen een half uur.
We maken wolkjes in de lucht. Het is koud en dat voel ik aan mijn handen. Het bordje van de route ziet Mirthe als eerste.
Kijk, een bunker! Kijk je mag erin!
Dat laatste zinnetje wordt een echo.
Spannend en wat een heerlijke verbeelding. Al schietend en half bukkend rennen ze door de loopgraven. Ik geniet. Mijn telefoon gaat maar neem hem niet op. Mijn half verkleumde vingers zouden het ontgrendelingspatroon niet meer kunnen volgen.
Maar meer nog. Nu even niet. Gun me nu even het moment van lopen in het bos.

Een paar dagen later word ik herinnerd aan deze dag. Op een moment dat ik de telefoon wel opneem.
De stem ‘spreek ik met Floz Design’ (want zo begint het altijd) vervolgt met ‘ik heb een verkeerd product ontvangen’. Oeps. Dat is niet de bedoeling. En ik wil mijn product zo snel mogelijk over twee dagen is het kerst en het is een cadeau en dit kan echt niet en wat slecht en je bent niet bereikbaar want ik belde al één keer eerder en naarmate het telefoongesprek vordert daalt mijn kennis in de vriendelijkheid van de mensheid.
Ik stuur direct het juiste product op. Natuurlijk. Met de hoop dat het voor kerst nog aankomt. En dat komt het.
Zo ook de beoordeling. Een 1 voor contact. Een 3 als totaal. Want een omgewisselde bestelling. Dat kan echt niet. Zelfs niet in crisistijd.
En ik begrijp het. De klant verwacht zijn bestelling uit een mega inpakloods via e-fulfilment. Waar alles computergestuurd en vlekkeloos loopt. Waar fouten maken ongeoorloofd is.

Waar mensen werken, worden fouten gemaakt.
Een gezegde met voor mij nu inclusief inhoud.
Het geeft me een tevreden gevoel.
Ik ben nog steeds een mens.
Gelukkig.